domingo, 10 de octubre de 2010

Sin frenos

Horizontes que van, horizontes que vienen. Algunos se chocan, algunos caen, otros siguen en pie. Estamos experimentando nuestra propia subjetividad a cada instante. Necesitamos tener una mirada sobre el destino. Necesitamos saber que caminamos hacia algún lugar. Nos sobran presagios, y nos falta presente. Deseamos, gritamos pero nunca nos conformamos. Somos almas rebeldes, inestables y muchas veces miserables a causa de la esencia que nos condena. Nos sobra aire, pero nos cansamos de respirar. Nos encadenan los errores que hemos cometido. Duele mirar a los ojos a personas con odio, pero vivimos con esperanza. Si, esperanza que nos ayuda a luchar con esas patologías humanas que tanto aborrecemos. Somos algo que todavía no podemos comprender. ¿Estamos intentando “ser” acaso? ¿Queremos “ser” algo? ¿O nos quedamos siempre hundidos en lo banal de la imaginación? Somos un recuerdo, un presente, un suspiro sin augurio. Aunque la inmoralidad sea a veces nuestra sombra, no dejamos nunca marchitar esa flor tan pura y bella de la vida. Siempre continuamos, porque en este viaje que nos toca transitar nuestro último destino es amar. No nos hunde ningún miedo, ni nos entierra ningún fuego cobarde. Arde nuestro corazón, irradia luz de paz. Hoy solo tenemos un sueño, el de ir más allá… y nadie nos ha de frenar.

No hay comentarios:

Publicar un comentario